Nederland

Ik moet toegeven, ik heb jaren een aversie gehad voor alles wat Nederlands was. Dat is zeer vreemd, want ik heb zelf Nederlands bloed in mijn aderen stromen ... nog geen klein beetje.  Ik wou absoluut niet op reis naar Nederland, wou zou weinig mogelijk met dat land te maken hebben. Een reden had ik er niet voor, het was gewoon zo.

Maar sinds 14 dagen is daar verandering in gekomen. Vorige week ben ik met Miel en Emma op midweek vakantie geweest naar Pony Park City. Een eenvoudig maar zalig concept voor kinderen tussen 6 en 12. Je huurt een huisje en krijgt er een Shetlandpony bij. En daar kunnen de kinderen op rondhossen, dagen aan een stuk. Om familieruzies te vermijden, heb ik er nog één bij gehuurd. Zo konden ze allebei fulltime cowboy en cowgirl zijn.

Ze hadden nog nooit op een pony gereden, maar na één dagje konden ze zonder probleem alleen het bos is. Ik heb een heel positieve indruk overgehouden aan deze vakantie. Het was eenvoudig, maar goed georganiseerd. Er was ook een animatie programma, maar dat werd heel vrijblijvend aangeboden en zeker niet opgedrongen. Ook het eenvoudige winkeltje in het park bood aan gewone prijzen hun waren aan. Heel leuk en een super vakantie, zowel voor de kindjes als voor mezelf.

En gisterenavond ben ik hier in Deinze gaan luisteren naar Meuris vs De Leeuw op de Palm Parkies, een gratis, wekelijks optreden in het centrum in een mooi groen kader. Om het met de woorden van Stijn Meuris te zeggen: "We hebben de elementen getrotseerd om er bij te zijn!" Maar het was de moeite waard. 

En Rick De Leeuw is echt een prachtig mens. Ik kende hem al als praatgast op televisie. Maar gisteren heb ik hem leren kennen als een zeer goed zanger en een charmeur eerste klas. Toen Meuris solo enkele nummers bracht, sprong Rick het publiek in om zelf te genieten van het optreden. En daarbij liet hij zich zeker de aandacht van de plaatselijke, iets oudere jeugd zeker welgevallen. Een Nederlander, Amsterdammer die niet te hoog van de toren blaast, maar sympathiek over komt en veel respect heeft voor het werk van zijn kompaan Stijn en de klassiekers van Noordkaap.

Hoe een mens kan rondlopen met een verkeerde indruk over een land en zijn inwoners. Een grote fan ga ik niet worden, maar toch een stuk objectiever dan voorheen.