Schrijfsels

Gisterenavond zag ik het in een flits passeren op Youtube: RIP Ueli Steck ... Ik kan het bijna niet geloven, Een ongelooflijke klimmer, een sterke optimist, iemand die grenzen opzocht en uitdagingen aangaat waar ik alleen maar kan van dromen. Een jaartje jonger dan ikzelf. Een ongelooflijke motivatie, een ongelooflijke wil en doorzetting om te klimmen. Iemand die echt grenzen probeert te verleggen in een tijdperk waar bijna elke berg beklommen is. Regelmatig bekeek ik reportages van zijn exploten in de bergen, van de Alpen (super beklimming van de Eiger in 3 uur) tot in de Himalaya. Daar kan ik enorm van genieten. De manier waarop hij de Grand Jorasses te lijf ging alsof het niets is. Andere alpinisten doen daar soms dagen over, hij in een paar uur. Heel methodisch, heel gedisciplineerd, heel snel. Hij heeft het echte alpinisme naar een ander niveau gebracht. Hij wist wat hij aan het doen was. Hij kende de risico's. In al mijn expeditieverslagen kom je regelmatig tragisch