Verdorie toch

Via twitter kwam ik deze ochtend het vreselijke nieuws te weten. Het komt hard aan. Als papa van twee kindjes kun je maar een klein beetje voelen wat het moet zijn voor die getroffen ouders. Je geeft uw kind mee op sneeuwklas. Je denkt er zelfs niet bij na dat je uw kleine schat nooit meer in uw armen mag houden. Nooit meer de verhalen, nooit meer de vragen, nooit meer ...

En ook mijn Zwitserland hart heeft het moeilijk. Ik ken die streek behoorlijk goed. Ik heb die tunnel zelf al een aantal keer gebruikt. Als je op die plaats de vallei rechts naar boven rijdt, dan kom je in St-Luc of Zinal terecht. Plaatsen die tot gisteren gelijk stonden aan prachtige wandelingen, rustige natuur, het zonnige Zwitserland. Maar vanaf vandaag heeft Wallis een vreemde bijklank gekregen. En die zal nog lang blijven hangen.

Het voelt ook vreemd aan dat het in een Zwitsere tunnel is gebeurd. Als je een beetje thuis bent in de Alpen en je vergelijkt die tunnels in Zwitserland met bvb Frankrijk, of nog stukken erger, Italië, dan zijn de Zwitserse tunnels over het algemeen super aangelegd. Goede verlichting, helderen kleuren, brede rijvakken, ... Wat is daar gebeurd? Misschien weten we het nooit.

Ondanks alle pijn, alle verdriet zie ik toch dat de Zwitsers enorm hun best gedaan hebben. Ik las ergens dat ze 8 helikopters hebben ingezet, zelfs als het donker was. Deze piloten zijn er op getraind om in moeilijke omstandigheden hun werk te doen. Ik heb ze in de zomer vaak aan het werk gezien om hoog gelegen berghutten te bevoorraden of om klimmers die in problemen geraakt zijn te ontzetten. Ik heb enorm respect voor deze professionals.

Maar deze dag zal ik nog lang met mij meedragen ... Het is onwezenlijk en doet u even serieus stilstaan bij enkele dingen.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Een weekend mama verwennen! (deel 2)